Кансультацыя для бацькоў

 "Народная цацка "

 «Хто не ведае свайго мінулага - той не мае будучыні" (народная мудрасць)

Выхаваць свядомага грамадзяніна і патрыёта азначае сфармаваць у дзіцяці комплекс вызначаных ведаў, асобасных якасцяў і рыс характару:

- патрыятычную накіраванасць, грамадзянскую адказнасць і мужнасць;

- павага да бацькоў, свайго радаводу, традыцый і гісторыі роднага народа;

-дысцыплінаванасць, працавітасць, творчасць, клопат аб прыродзе і экалогію роднай зямлі;

- паважлівае стаўленне да культуры, вераванняў, традыцый і звычаяў нашага народа.

  Каб дзеці сталі тварцамі свайго лёсу, неабходна, каб яны трывала засвоілі духоўнасць, культуру роднага народа. Для гэтага неабходна вярнуцца да маральных традыцый выхавання дзяцей: імкненне да дабра і прыгажосці, справядлівасці і праўды. Бо дзіця не нараджаецца маральным ці амаральным, ён паступова становіцца такім у залежнасці ад таго, у якім асяроддзі, у якіх умовах жыве, якое атрымлівае выхаванне. Для гэтага дарослым трэба паказваць прыгажосць прыроды, слухаць духоўную музыку, чытаць мастацкія літаратурныя творы, знаёміць з дэкаратыўна-прыкладным мастацтвам. Таму бацькі павінны стаць прыкладам для малых, рабіць дабро самім і накіроўваць дзяцей на такія ж праявы, як ветлівасць, спачуванне, міласэрнасць.

  Выхоўваць духоўныя каштоўнасці можна праз гульню і цацкі.

   Цацкі дарослыя прывыклі купляць у крамах і супермаркетах, а раней выраб цацак быў выдатным рамяством рукадзельніц.

 Вясной дзеці з асаблівым стараннем майстравалі розныя свістулькі, упрыгожваючы іх мастацкімі малюнкамі.

  Дзяўчынкі ўмела плялі вянкі, рабілі лялькі. Пад восень, калі з поля збіралі гародніну, дзеці майстравалі пацешныя маскі. Вымалі мякаць з гарбуза, выразалі вочы, нос і рот, а ўнутр устаўлялі свечку. Увечары, як змяркалася, выходзілі на вуліцу.

  У старажытнасці народны каляндар браў свой пачатак з вясны. Даўно людзі пачалі лічыць яйка сімвалам жыцця, прыходу вясны. Таму нашы продкі любілі яго, распісвалі рознымі яркімі фарбамі. Так паўстала выдатнае мастацтва - пісанкі. У размалёўванні яек заўсёды прымалі ўдзел і дзеці. На пісанкі малявалі розныя лініі, кропкі, якія сімвалізуюць бясконцасць свету. У кожнай сельскай сям'і, бацькі майстравалі для дзяцей лялькі, бразготкі. Лепшым гасцінцам для дзяцей з базару або кірмашу, былі каляровыя цукеркі ці пернікі ў выглядзе пеўнікаў, рыбак, вавёрачак, жаўрукоў.

 Дарослыя ствараюць умовы знаёмства дзяцей з народнай гульнёй і цацкай. Выхаванне юнай душы - сапраўднае мастацтва, якое будавалася на ідэі дабра. А дабро, выяўляецца з першымі пробліскамі свядомасці, з першымі ўяўленнямі і думкамі пра навакольны свет. Сухамлінскага пісаў: «Гульня - гэта велізарная светлае акно, праз якое ў духоўны свет дзіцяці ўліваецца жыватворны струмень уяўленняў, паняццяў. Гульня - гэта іскра, якая запальвае агеньчык дапытлівым і дапытлівасці». 

Паспрабуйце саваімі рукамі разам з маленствам зрабіць сваю куклу.

 

А задумывались ли вы о том, что все время проведенное на кухне можно занять вместе с ребенком? Мы даже не замечаем, как часто мы проводим время на кухне. Здесь проходят посиделки с гостями, здесь мама готовит вкусный ужин. А ведь это время можно провести с пользой не только для желудка, но и для души. Представьте себе: вы готовите ужин, ваш ребенок сидит за столом, что-то рисует, а фоном звучит классическая музыка (говорят, что эта музыка способна творит чудеса и перестраивать свойства жидкостей).

Кроме всего прочего, во время суеты на кухне, можно обратить внимание ребенка на неприхотливые звучания каждой кухонной утвари. Попробуйте! Это вызовет исследовательский интерес у ребенка. Поможет отыскать звуки, которые ему придутся по душе. Возможно, ребенок захочет поэкспериментировать с кухонными принадлежностями.

Под вашим чутким руководством ребенок может превратится в барабанщика, танцора. Хочу заметить, что во время таких игр на кухне у ребенка развивается чувства ритма, он учится импровизировать (немаловажное качество). Хорошо развивает ритмический слух самодельные маракасы из всевозможных баночек, коробочек, в которые можно всыпать крупу.

Существует много способов провести интересно время с ребенком на кухне. Можно поиграть в игру «Танцуй – замри». Игра очень простая и при всей своей простоте дарит хорошее настроение и тренирует внимание. Включите музыку и отворачивайтесь от ребенка, спокойно занимаясь приготовлением пищи. Ребенок в это время весело танцует, но в то же время внимательно следит за вами - в любой момент вы можете повернуться. Как только это произойдет, ему нужно замереть в одной позе, к которой вы можете придумать название. Прежде чем повернуться, посчитайте до трех и лишь тогда поворачивайтесь. Теперь даже малыш успеет замереть!

Приготовьтесь к тому, что будет о-о-очень шумно, зато на вашей кухне окажется настоящий музыкант. Надеюсь, что ваше совместное времяпровождение станет взаимно музыкальным!

       

Обычаи в семье или семейные традиции – это своеобразный показатель благополучия и счастья в семье. В каждой семье есть свои традиции. Кто-то просто обедает вместе или ходит гулять в выходные дни. Чьи-то традиции уходят корнями в прошлое. Все зависит от национальности, веры и т.п. Знакомство с семейными музыкальными традициями, способствует формированию у маленького человека национального самосознания.

Семейные традиции важны для детей гораздо более, чем для взрослых. Нам может казаться, что милая мамина привычка – рассказывать малышу ежевечернюю сказку, ни к чему её не обязывает. Для детской же психики традиции приобретают, говоря на языке психологических терминов, опорную и стабилизирующую функции. С помощью них ребенок ориентируется во времени, в них он черпает уверенность в том, что в доме всё идет своим чередом, а верность родителей домашним привычкам ребенка представляет собой не что иное, как бытовое выражение любви к малышу.

Семейные праздники

Они объединяют всех членов семьи вокруг общих дел, и в этом ребёнок ощущает особую прелесть: все в приподнятом настроении, в приятных заботах и он тоже.

С волнением ждёт дошкольник свой день рождения. Для него этот праздник начинается с ожидания: что будет в этот день? Скоро ли он наступит? Общение «взрослые - ребёнок» насыщается новым и радостным содержанием, рождает в нём энергию и желание быть послушным, заслужить одобрение, помогать старшим.

Важно, чтобы любое семейное торжество обогащало духовный мир ребёнка, развивало в нём умение радоваться. Наши дети не должны быть лишь потребителями радостей, они должны уметь радовать других.

Ребёнок должен видеть, что его семья не замкнутая ячейка, для которой семейный мирок – главная цель существования.

Семейные традиции

Семейные традиции - это духовная атмосфера дома, которую составляют распорядок дня, обычаи, уклад жизни и привычки его обитателей. Так, одни семьи предпочитают рано подниматься, завтракать на скорую руку, уходить на работу и встречаться вечером без расспросов и разговоров. В других семьях приняты совместные трапезы, обсуждение планов, появляется повышенное внимание к проблемам друг друга.

В каждом доме, за время его существования складывается свой ритуал. Дом привыкает к своим жильцам, начинает жить в их ритме. Его энергетическая структура несколько изменяется под влиянием традиций. Ведь, по большому счету, традиции - это не только семейный уклад, но и отношения, которые складываются между членами семьи. Эти-то отношения и улавливает дом. Если семья фиксирует традиции для самих себя как обязательные, то они могут сослужить неплохую службу. Часто следование традициям помогает нам жить. И какими бы странными они не казались, важно одно: семейные традиции и ритуалы не должны быть громоздкими и надуманными. Пусть они входят в жизнь естественно.

Крайне сложно формировать семейную традицию, если дети выросли и уже сформировали общее отношение к семье. Другое дело, молодые семьи, где родители вольны показать ребенку всю красоту мира, окутать его любовью и сформировать надежную жизненную позицию на протяжении всей жизни.

Начните с малого - чтение на ночь, пение колыбельных перед сном. Если нужно, Вы можете самостоятельно сочинять вечерние сказки. Во-первых, это не займет у вас много времени ), так как сказка не должна быть длинной, чтобы ребенок не утомился. Во-вторых, вы сможете сами учить его тому, что вы считаете хорошим.

Значение семейных традиций и ритуалов:

• позволяют ребенку ощущать стабильность жизненного уклада: "при любой погоде";
• в вашей семье состоится то, что заведено;
• дают ему чувство уверенности в окружающем мире и защищенности;
• настраивают ребенка на оптимизм и позитивное восприятие жизни;
• создают неповторимые детские воспоминания, о которых он будет когда-нибудь рассказывать своим детям;
• позволяют ощутить гордость за себя и свою семью.

Вам вполне по силам создать несколько семейных традиций, которых, возможно, будут придерживаться дети и внуки! Не забудьте только три главных правила:

1.Повторяющееся событие должно быть для ребенка ярким, позитивным, запоминающимся;

2.Традиция на то и традиция, чтобы соблюдаться всегда;

3.Можете задействовать запахи, звуки, зрительные образы. Главное, чтобы в этом традиционном действии было что-то, влияющее на чувства и восприятие ребенка.

Какими же могут быть семейные праздники и ритуалы?

     Вместо привычных «привет-пока» дружная семейка может договориться приветствовать друг друга особым «кодовым» словом, понятным только «своим»! Например: «Здорово, богатырь!» или «Привет, принцесса!» Забавно, если, здороваясь, кто-то произносит первую половину слова, а его собеседник – вторую. Можно придумать и специальные формы прощания – вроде забавных пожеланий или советов друг другу на весь день. Большой простор для создания семейных традиций таят в себе кухня и кулинарные таланты кого-нибудь из членов семьи. Прекрасно, если по выходным все собираются на семейный обед или ужин.

Пусть будет уютно и светло в Вашем доме!

Маўленне – унікальны і ўніверсальны сродак многіх відаў дзейнасці. Развіццё розных формау дзейнасцi  вядзе да развiцця галоунага сродку - маулення. У дзяцей мы выхоўваем пачуццё беларускай мовы, ствараючы дзеля гэтага адпаведныя маўленчыя ўмовы, у якіх дзіця пад кіраўніцтвам выхавальнікау далучаецца да паэзiі, музыкi ,адначасова вучыцца вырашаць. пры дапамозе роднай мовы. розныя маўленчыя задачы: камунікатыуныя, пазнавальныя і г.д.

         Галоўным пабуджальным матывам праяўлення маўленчай актыўнасці з'яўляецца сумесная дзейнасць з дарослым. Важнае значэнне мае актыўна-дзейснае ўспрыманне дзецьмі нагляднасці (цацак, малюнкаў). Наглядныя дзеянні  выклікаюць у дзяцей жаданне абазначыць іх словамі і гаварыць пра іх. Адмысловая ўвага надаецца зместу беларускага маўлення, у выхаваўчых і дыдактычных мэтах выкарыстоўваем паэтычныя словы. Калыханкі, забаўлянкі, прымаўкі, песні, казкі – вось тыя дасканалыя мастацкія формы фальклору, з дапамогай якіх мы знаёмім дзяцей з багаццем і разнастайнасцю навакольнага свету.

         Перш за ўсё, мы праслухоўваем і абыгрываем з дзецьмі беларускія народныя калыханкі, песенькі, забаўлянкі, кароткія вершыкі, да якіх далучаюцца адпаведныя зместу дзеянні і рухі, паўтарэнні гукаперайманняў, асноўных слоў, выразаў. Вялікае значэнне пры гэтым маюць тыя забаўлянкі, якія суправаджаюцца разнастайнымi рухамi пальчыкаў рук, напрыклад "Сарока-варона кашу варыла". Важнасць іх палягае ў амаль параллельным развіцці дыферанцаваных рухаў пальцаў рук і маўлення, што стымулюе і актывізуе маўленне маленькага дзіцяці. Вабяць малых такія дзеянні як закалыхванне лялек, плясканне ў далоні, прытупванне, падскокі і т. п. Расказванне не вялікіх па аб'ёму казак суправаджаем інсцэніроўкамі, што робіць большлёгкім для дзяцей іх успрыманне і разуменне, заахвочвае да паўтарэння слоў, выразаў, песенек. Напрыклад, у час разыгрывання народнай забаўлянкі "Кую, кую ножку" з дзецьмі двух-трох год малыя імітуюць падбіванне лялечнага чаравічка малаточкам. Маўленчая сітуацыя дазваляе дзіцяці зразумець зварот выхавальніка.

         Дзецям вельмі падабаецца, калі ў вершыку называецца канкрэтнае імя. Напрыклад, калі мы прыносім цацачна коціка, паказваем яго дзецям, дапамагаем ім успомніць, як коцік вуркоча "мур-мур", а затым чытае калыханку: Прагаворвання асобных слоў і радкоў верша. Такія заняткі, а значыць і калыханка, пакідаюць след у душы і памяці дзіцяці.

         Маленькія дзецi удзельнічаюць у простых карагодных гульнях" (напрыклад, "Адгадай, чый галасок?", "Хто схаваўся?" і інш.) гэтыя гульні садзейнічаюць наладжванню дзіцячых узаемаадносін, выклікаюць у дзяцей жаданне ўступіць у зносіны, значыць і размаўляць адно з адным. Дзецям падабаюцца такія гульні, а гэта добрая падстава для выхавання цікавасці да беларускай мовы, першапачатковага развіцця беларускага маўлення. Захапіўшыся гульнёй, дзеці не заўсёды заўважаюць, што яна вядзецца на беларускай мове, і між волі засвойваюць асобныя словы, выразы, песенькі.

        Для паступовага ўвядзення беларускай мовы ў розныя віды дзейнасці дашкалят мы выкарыстоўваем лялек-беларусаў: дзяўчынку Паўлінку і хлопчыка Янку. Яны паасобку альбо разам прыходзяць да дзяцей, цікавяцца іх заняткамі, гульнямі, размаўляючы толькі па-беларуску: задаюць пытанні, называюць асобныя прадметы, што знаходзяцца ў дзяцей, выконваюць розныя дзеянні з імі, расказваюць нескладаныя гісторыі. Такім шляхам наладжваюцца сітуацыйна-дзелавыя зносіны на беларускай мове.

      У дашкольным выхаваннi удзяляецца мала увагi нацыянальнаму фальклору, нягледзячы на тое, што беларускi народ мае багатую фальклорную спадчыну. Вельмi добра падыходзiць музычны фальклор, якi па сваей прыродзе пранiзаны элеvентамi народнага тэатра, гульнямi, пантамiмай. У 1 и 2 малодшы групах неабходна чытаць вершы, забаулянкi, загадкi, казкi. Расказванне непяликiх па абему казак трэба суправаджаць iнсцэнiроукамi, што аблягчае дашкалятам iх успрыманне и разуменне, заахвоцицьда паутарэння слау, выразау, песенек.

      Пястушкi выкарыстовываюцца у розных рэжымных момантах: Пад гуки гэтых вершау спецыяльна для дзяцей.дзецi ахвотна мыюцца, прымаюць ежу, займаюцца. Жыцце дзiцяцi становiцца цiкавейшым, ярчэйшым. У час расказвання пястушкi спярша выкарыстоуваецца нагляднасць, потым тлумачыцца сэнс новых слоу, улiчваюцца вопыт и веды дзяцей.

      Калыханкi- першыя для дзяцей узоры мастацкага слова. Навакольны свет у іх падаецца ў вобразах, даступных і зразумелых. Найчасцей героем калыханак бывае кот. Без ката не абыходзiлася нiводная хата, дзе- нiдзе ката сапрауды клалi улюльку, каб пасля дзiцяцi добра спалося. Яго клiчуць даламагчы закалыхаць малога, бо кот вельмi ласкавы. Таму часта на Беларусi бабулi гаварылi  «Я буду яму спяваць ката», а гэта адзначала « калыхаць дзiця песняй

На каточка  варкота,

На дзiцятка дрымота.

Прыдзi , каток, начаваць,

Дзiцятка калыхаць.

На дзiцятка дрымота,

Заснi, заснi, цiха спi.

Каток ,не бурчы,

Маіх дзеткаў

Не будзі, !

       Яркую акрэсленую выхаваўчую накіраванасць маюць беларускія народныя песні. Праз іх тэксты, лексіку дзеці ўзбагачаюць уяўленн аб наваколлі, прыродных з’явах, знаёмяцца з прыладамі працы, беларускiмi наазвамi месяцау, дзен тыдня шнацыянальнымиiстрпвамi, значна пашыраецца актыуны слоунiк. Праз песню знаемiм выхаванцау з лепшымi рысамиiхарактару беларуса: шчырасцю, чуласцю сцiпласцю. Фальклорная песня дапамагае эмацыанальнай сферы дзяцей, падрыхтоувае да выканання пэуных сацыяльных роляу/

Каляндарна- абрадавая паэзія

Зімовыя песні

Да ішлі, ехалі калядкі

Да ішлі, ехалі калядкі

Да ішлі, ехалі санёчках

У кужэльных сарочках. А санёчкі паламаліся, А сарочкі памараліся

Калядкі…

 Прыехала каляда  на белым кані…

Яе конічак– ясен месячык,

 Яе дужачка–– ясна зорачка.

 Яе вазочак з тоўстага лядку.

Яе кажушок з белага сняжку.

Веснавыя песнi.

 Прыдзі, прыдзі, вясна…

Прыдзі, прыдзі, красна

К нам у таночак

Прынясі нам збожжа

Прынясі нам красак, Каб нам звіць вяночак.

Едзіць вясна, едзіць

На залатым кані

У зялёным саяні,

На сасе седзячы,

Сыру зямлю аручы,

 Правай рукой сеючы

А смыком скародзячы

Вязець, вязець вясна,

Вязець, вязець красна

Ясныя дзянёчкі,

 Частыя дажджочкі,

 Зялёныя травы,

Красныя цвяточкі

Нам на вяночкі.

Ой, вясна мая вясёлая

 Развесяліла ўсе горачкі,

 Усе горачкі, усе горачкі даліначкi

Летнія песні:

У полі жыта палавее.

У полі жыта палавее,

У багатага душа млее,

Што ў засеку жыта тлее.

А ў беднага радуецца,

А ў беднага радуецца,

Што новы хлеб гатуецца,

Што з багатым зраўнуецца.

Выйшла маці жыта жаці…

 Выйшла маці жыта жаці,

 Стала сярпы перакладаці.

 Няма сярпа залатога –

Жанца маладога.

Вышла свякроў жыта жаці,

Стала сярпы раскладаці.

Прыбыў сярпок залаценькі –

Жанец маладзенькі.

Восеньскія песні:

         Ой, восень мая

Ой, восень мая,

Восень сцюдзёная;

Чаго ты рана захаладала.

Я й не раненька,

Я й не позненька,

 - Калі мая пара прышла:

 Лісточак апаў, зямельку ўслаў,

Вось мая і пара прышла.

Рэчкі сталі, пазамярзалі,

Во мая й другая пара.

 Ай, восень, восень, макрота…

Ай, восень, восень, макрота * ,

Дзецюкам жаніцца ахота,

Дзевачкам ісці няволя,

Заняволіла субота

Усё й татулькава работа.

Прыпеўкі. Прыпеўка – невялікая лірычная песенька, якая складаецца з чатырох радкоў і выконваецца на які-небудзь сталы матыў. Вядомы і іншыя назвы гэтага жанру: вытанкі, скакушкі, брандушкі, выдрыганцы і інш. Тэрмін “прыпеўка” запазычаны з рускай навуковай тырміналогіі і ў першыню ў навуковую беларускую літаратуру ўведзены В. Астаповічам. Вытокі жанру ў танцавальных прыпеўках, а таксама ў прыпеўках вясельных і дударскіх. У прыпеўках адлюстраваны многія бакі жыцця сялянства. Аднак асноўная тэма гэтага жанру – любоў. У прыпеўках прыкметнае месца займае грамадска-палітычная тэма. Сярод фальклорных жанраў, якія адлюстроўваюць сучаснасць, адно з першых месц належыць прыпеўцы. Першыя публікацыі беларускіх прыпевак адносяцца да 40-х гг. XIX ст.

Прыпеўкі:

А скрыпачка, далі бог,

Не жалей жа маіх ног!

Мае ножкі не баляць,

Яны хочуць пагуляць.

Эх, колькі ж нас –

 Адна жменечка!

Пагуляем жа Харашэнечка.

Танцавала рыба з ракам,

А пятрушка з пастарнакам,

А цыбуля з часнаком.

Красна дзеўка з дзецюком.

Рада, рада была баба,

 Што дзед утапіўся.

Ліха ж яму нагадзіла –

За куст ухапіўся.

Пазаабрадавыя песні Пазаабрадавыя песні, як відаць з самой назвы, - гэта песні, якія выконваюцца незалежна ад абрада ці календара, у любы час і ў розных канкрэтных жыццёвых абставінах. У народзе пра гэтыя песні гавораць, што яны спяваюцца “абы калі”, “калі давядзецца”, “калі надумаешся”, “хоць дзе”, “дзе можна” і інш. Спяваюць іх у час адпачынку і на рабоце, дома і ў полі, “на міру” і сам-насам. Песні гэтыя не звязаны ні з гульнямі, ні з дзеяннямі.

Мелодыя ў пазаабрадавай песні замацавана непасрэдна за адным тэкстам (рэдка адзін тэкст выконваецца на некалькі мелодый), тады як у каляндарна-абрадавай паэзіі на адзін і той жа напеў (асабліва ў вясельнай песнятворчасці) спяваецца многа тэкстаў.

Пазаабрадавыя песні ў адрозненне ад каляндарна-абрадавых характарызуюцца большай актыўнасцю, што дало ім магчымасць шырока адлюстроўваць самыя розныя бакі побыту народа. Пазаабрадавыя песні часта называюць проста лірычнымі, бо лірычны пачатак (а ён уласцівы таксама каляндарна-земляробчым і сямейна-абрадавым песням) з’яўляеццы дамінуючым. Гэта песні пра асабістыя пачуцці і перажыванні чалавека, пра яго адносіны даакаляючайрэчаіснасці. Сіла ўздзеяння пазаабрадавай лірычнай песні ў тым, што яна перадае пачуцці і перажыванні, сугучныя, блізкія, зразумелыя многім людзям, вылучаецца глыбінёй, багаццем і разнастайнасцю чалавечых эмоцый. Тут радасць і гора, любоў і нянавісць, весялосць і смутак чалавека. У гэтых песнях выяўляюцца лепшыя рысы нацыянальнага характару беларусаў: смеласць, адвага, праўдзівасць, працавітасць, гасціннасць, гуманізм, чуласць, сціпласць, імкненне да свабоды і нянавісць да прыгнятальнікаў. У іх знайшла адлюстраванне народная мараль, светапогляд працоўных. Пазаабрадавая песенная лірыка дае шырокую карціну жыцця народа, яго сямейна-бытавых і сацыяльна-грамадскіх адносін, таму не выпадкова яе называюць энцыклапедыяй жыцця народа. У народнай пазаабрадавай песеннай творчасці асобную групу складаюць балады – ліра-эпічныя творы. Тэрмін “балада” ў народзе невядомы. Спевакі іх называюць доўгімі або жалоснымі песнямі. У навуковы ў жытак гэты тэрмін быў уведзены ў XIX ст. Збіральнікі і даследчыкі беларускай вуснапаэтычнай творчасці называлі балады думамі або думкамі.

Балады – творы драматычнага зместу, напоўненыя высокім эмацыянальным пачуццём. Тэма іх – сямейнае або асабістае жыццё чалавека, незвычайныя, трагічныя здарэнні. Як і многія іншыя фальклорныя жанры, балада ўзыходзіць да глыбокай старажытнасці і прайшла складаны эвалюцыйны шлях станаўлення.

На музычных занятках выхаванцы знаёмяцца з асаблівасцямі беларускай народнай музыкі, развучваюць беларускія танцы, спяваюць песні. Усё гэта дае магчымасць вырашыць задачы развіцця беларускага маўлення, раскрыць творчыя магчымасцiдзяцей, сфармiраваць цiкавасць да народнай творчасцi, у гульнявой форме далучыць дзяцей да нацыянальнай культуры.

Выкарыстанне ў працы з дашкольнікамі твораў народнай творчасці ажыўляе адукацыйны працэс, аказвае асаблівы ўплыў на выхаванне патрыятычных пачуццяў, нацыянальнайсамасвядомасці.

Выхоўваючы патрыёта, нацыянальна свядомага чалавека, фальклор адначасова задавальняе патрэбу дзіцячай душы ў гульні, жарце, асваенні свету.

Паважаныя бацькі!

Кожны чалавек ідзе да музыкі сваім шляхам. Дапамажыце дзецям палюбіць музыку, і ў ваш дом ўвойдзе верны сябар, які зробіць жыццё яркім і цікавым, і не пакіне Вас ў цяжкую хвіліну.

У душы кожнага дзіцяці ёсць іскрынка любові да прыгожага. Ад Вас шмат у чым залежыць, разгарыцца яна яркім полымем, або згасне.

Ад прыроды музычны кожны.Прырода ўзнагародзіла чалавека шчодра: яна дала яму ўсё для таго, каб бачыць, адчуваць, адчуваць навакольны свет, дазволіла яму чуць усю разнастайнасць існуючых вакол гукаў.

Усе мы ад прыроды музычныя. Пра гэта неабходна ведаць і памятаць кожнаму даросламу, бо менавіта ад яго залежыць, якім стане ў далейшым яго дзіця, як ён зможа распарадзіцца сваім прыродным дарам. Музыка дзяцінства-добры выхавальнік і надзейны сябар на ўсё жыццё.

Педагогі і музыканты прыйшлі да меркавання аб тым, што задаткі да музычнай дзейнасці (фізіялагічныя асаблівасці будовы арганізма, напрыклад, органаў слыху ці галасавога апарата) маюцца ў кожнага. Менавіта яны складаюць аснову развіцця музычных здольнасцяў. Таксама лічыцца даказаным, што калі для музычнага развіцця дзіцяці з самага нараджэння створаны неабходныя ўмовы, то гэта дае значны эфект у фарміраванні яго музычнасці.

Ранняя праява музычных здольнасцяў кажа аб неабходнасці пачынаць музычнае развіццё дзіцяці як мага раней. Калі не закласці з самага пачатку трывалы падмурак, то бескарысна спрабаваць пабудаваць трывалае будынак.

Шлях развіцця музычнасці кожнага чалавека неаднолькавы. Таму не варта засмучацца, калі ў вашага дзіцяці няма настрою што-небудзь праспяваць або станцаваць, або яго выкананне далёка ад дасканаласці. Не хвалюйцеся! Для гэтага спатрэбіцца час і цярпенне.

Ні ў якім разе не прыляпляйце вашаму дзіцяці ярлык “не музыкальны " (гэта прасцей за ўсё) - паспрабуйце зрабіць усё для таго, каб гэтую музычнасць ў яго развіць.

Чым больш актыўна зносіны вашага дзіцяці з музыкай, тым радасней і жаданей новыя сустрэчы з ёй, тым больш музычным ён становіцца.

Рэкамендуемы музычны рэпертуар да праслухоўвання згодна вучэбнай праграмы:

С. Альхімовіч. “Калыханка”; “Калыханка” муз. Я. Цікоцкага, сл. У. Луцэвіч; А.Руббах. “Верабей” ; М.Раўхвергер. “Аўтамабіль”; Г.Фрыд. “Мячык” ; С.Майкапар.”Матылёк”; Я.Цілічэева. “Марш”; А.Грачанінаў. “Верхам на коніку”, “Котик заболел”, “Коцік захварэў”, “Матчыны ласкі”, «На гармошке», “Маленькая казка”; В.Вітлін. “Гульня ў домікі”, “Мядзведзі”; У.Герчык.”Дожджык”; Э.Дзянісаў. “Пастушок”, “Восенню”, “Козачка”; В.Кабалеўскі. “Вожык”,”Сумны дожджык”, “кульгавы Козлік”, "хлопчык-замарашка”; В.Рэбікаў.”Жаба”; “Саўка ды Грышка" “Перапелачка” (бел. нары. мел.) і інш.

Пастарацца:

 набываць музычныя цацкі (бразготкі, гармонікі, дудкі і інш);

 заахвочваць любую праяву песеннага і танцавальнага творчасці малога, спяваць і танцаваць разам з ім;

калі вы валодаеце гульнёй на якім-небудзь музычным інструменце, як мага часцей музіцыраваць, акампанаваць свайму дзіцяці, калі ён спявае ці танчыць;

шукаць музыку ўсюды: дома, у лесе, на беразе ракі і мора, у горадзе;

наведваць са сваім дзіцем музычныя канцэрты, тэатральныя пастановы.

 

Литература:

• Учебная программа дошкольного образования для учреждений дошкольного образования с русским языком обучения и воспитания / Вучэбная праграма дашкольнай адукацыі для ўстаноў дашкольнай адукацыі з беларускай мовай навучання і выхавання